Vrouwen en onze natuur

Mijn zomer begon met het jaarlijkse vrouwenfestival, waar ik nu zo'n zeven jaar naar toe ga, en eindigde met de vrouwen zweethut op ons eigen terrein. Het is bijzonder helend, organisch en natuurlijk om elkaar, zonder opsmuk of concurrentiestrijd, van vrouw tot vrouw, buik tot buik, hart tot hart, te ontmoeten. Er is ontspanning, er is samen, er is iets magisch, dat we als sisterhood omschrijven; een gevoel van herkenning, support en onvoorwaardelijkheid.

Hoe verder we in laatste week van augustus zijn, hoe meer ik en Bram energetisch lijken te zakken in het vrouwenritueel wat komen gaat. Terwijl ik kussentjes en kleedjes koop en in de keuken sta om eten voor te bereiden voor de vrouwen die gaan komen is Bram buiten aan het werk. Er wordt opgeruimd, gemaaid en gesnoeid. Er worden basaltstenen gesjouwd en kruiwagens gevuld met hout. Want waar, zijn wij vrouwen, zonder de krachtige en liefdevolle bedding van onze mannen?

Het is een thema wat regelmatig terug komt tijdens de workshop. Een dag met een gouden randje, waarin wordt gelachen, gevierd, gehuild, gedanst en gezongen. Ik heb het volste vertrouwen in de vrouwen met wie ik werk vandaag.

Dorothy draagt ons in een reis door het lijf, we dansen onszelf terug in het lichaam, buiten, in de zon en in het gras, onder de oude eik, omringt door wuivend mais. Janine hoedt het vuur, dat inmiddels stevig brand. Zo zorgvuldig hebben we met de vrouwen de stenen al neergelegd en van onze intenties voorzien en dankzij Janines zorg, worden deze stenen roodgloeiend heet.

In de hut is het donker en warm. De geurige kruiden op de stenen lichten op als sprankelende sterretjes; voor de rest is geen hand voor ogen te zien. Ik giet het water op. We reizen langs de Siberisch sjamanistische traditie, door het leven van de vrouw, in vier intense rondes.

Het is inmiddels al twee weken geleden, maar als ik door de tuin loop, verschijnen sommige beelden als vanzelf weer voor mijn ogen. Dansende blote voeten in het gras. Een vrouw, leunend tegen de eikenboom, bijkomend van de hitte, terwijl andere vrouw, haar zachtjes af sproeit met de buitendouche. Afscheid nemen van het vuur, dat ons weer zo gediend heeft, samen met Dorothy en Janine. 

Keer op keer, realiseer ik me, dat de natuur meer magie en overvloed voor ons in petto heeft dan we kunnen dromen. De kracht van de zweethut is opnieuw voelen van hoe wij met alle elementen van die natuur verbonden zijn. Het water, het vuur, de aarde, de lucht. De transformatie die dan plaatsvind, is niet zo zeer een transformatie naar buiten, maar radicaal naar binnen, het wakker worden van wie we zijn. Natuur is niet iets buiten ons, in de natuur zijn, is onze natuur.

Dit soort "werk", vanuit liefde en flow maakt dat ik me eindeloos dankbaar en gedragen voel.  Het is prachtig om te zien, dat zoveel vrouwen zich door de zweethut geroepen voelen.

Wegens het succes, is er volgend jaar weer een trainingsdag met zweethut voor vrouwen, op zaterdag 31 augustus 2024.